روبرو

از جمله آیات مختلف اناجیل که دعا را توصیه می کنند، به عنوان نمونه می توان به دو مورد اشاره کرد. لوقا 18:1 می گوید: "ما باید همیشه دعا کنیم و هرگز دست از دعا برداریم." و متی 26:41 توصیه می کند: "بیدار باشید و دعا کنید تا در وسوسه نیفتید". دومی در متن هشدار عیسی به حواریون خوابیده اش گفته شد، در حالی که او در نبرد سخت درونی مصائب خود که در شرف شروع بود، عرق ریخته بود.
اگر از یک طرف استحباب قوی و مستمر باشد، از طرف دیگر به نظر می رسد این یقین وجود دارد که همه می دانند نماز خواندن، دعا کردن یا خود را در نماز گذاشتن چیست. با این حال، این عمل به بسیاری از مردم نشان می‌دهد که از آنچه که دعا در مورد چیست غافل هستند. می توان گفت که مانند شاگردان بسیاری در خواب هستند.
از جمله آیات مختلف اناجیل که دعا را توصیه می کنند، به عنوان نمونه می توان به دو مورد اشاره کرد. لوقا 18:1 می گوید: "ما باید همیشه دعا کنیم و هرگز دست از دعا برداریم." و متی 26:41 توصیه می کند: "بیدار باشید و دعا کنید تا در وسوسه نیفتید". دومی در متن هشدار عیسی به حواریون خوابیده اش گفته شد، در حالی که او در نبرد سخت درونی مصائب خود که در شرف شروع بود، عرق ریخته بود.
اگر از یک طرف استحباب قوی و مستمر باشد، از طرف دیگر به نظر می رسد این یقین وجود دارد که همه می دانند نماز خواندن، دعا کردن یا خود را در نماز گذاشتن چیست. با این حال، این عمل به بسیاری از مردم نشان می‌دهد که از آنچه که دعا در مورد چیست غافل هستند. می توان گفت که مانند شاگردان بسیاری در خواب هستند.
بالاخره نماز یست؟
بالاخره نماز چیست؟
اولین و ساده ترین پاسخی که از جمله در کتاب مقدس می یابیم این است که دعا درخواستی از خدا خواهد بود. این حتی در رابطه با عیسی که می‌گوید «از پدر خود خواهم خواست» (یوحنا 14:16) و روح‌القدس که به کمک ما می‌آید پشتیبانی دارد، زیرا «نمی‌دانیم چه بخواهیم» (رومیان 8). : 26). .
در این صورت دعا درخواستی از خدا خواهد بود که انگیزه آن خواسته های ماست. با پیروی از این اصل می‌توان گفت که میل به چیزی ما را به دعا برمی‌انگیزد و بالعکس، در صورت نبود میل و اراده، نمی‌توان نماز خواند. بنابراین دعا درخواستی است که با اراده ما انگیزه دارد. واقعا؟
همچنین برای توجیه این تعریف، با تجربه رایجی که بسیاری را وادار می کند که بگویند «حوصله نماز خواندن ندارند»، «میل به دعا را از دست داده اند» یا به قدرت نماز اعتقاد ندارند ، استدلال می شود. خواسته ها و خواسته های آنها توسط خداوند پاسخ داده نشد. بر اساس این دیدگاه، دعا چیزی نیست جز درخواست از خداوند برای چیزی که می خواهید، در زمانی که به آن نیاز دارید یا می خواهید آن را انجام دهید.
پرسیدن از خدا چیست؟
بسیار نزدیک، هرچند دور. سنت توماس آکویناس دو حقیقت مهم در مورد «درخواست‌ها» را به ما یادآوری می‌کند: 1. اگر از کسی چیزی بخواهیم، ​​فقط در صورتی می‌پرسیم که آن شخص را به نحوی برتر یا توانمندتر از خود در انجام آنچه خواسته شده بدانیم. 2. برای پرسیدن، باید به نحوی به کسی که می‌پرسیم نزدیک شویم، در غیر این صورت حتی شنیده نمی‌شویم، چه برسد به اینکه پاسخ داده شود.
بر این اساس فهمیده می شود که دعا در وهله اول تقرب به خداست. اگر او مادی بود، از نظر جسمی به او نزدیک می شدیم، اما از آنجایی که او روح پاکی دارد، نماز راهی است برای نزدیک شدن روحی به او. قدیس دیونیسیوس این را با گفتن این جمله خلاصه می کند که "وقتی خدا را در دعا می خوانیم، با روح خود در حضور او هستیم." نزدیک می شوم و از این طریق می بینم و به خودم اجازه می دهم که دیده شوم.
البته ما به تنهایی نمی توانیم این کار را انجام دهیم، بنابراین استغاثه در واقع از ویژگی های نماز است. اما اولین دعا و درخواست از خدا همیشه باید این باشد که بتوانیم به او نزدیک شویم، که او به ما اجازه دهد که در روح ارتباط با روح باشیم یا همانطور که مزمور به طرز خارق العاده ای نشان می دهد: "یک چیز از خداوند می خواهم و من آن را با جدیت بخواهید: این است که در تمام روزهای زندگی من در خانه خداوند ساکن شوم.» (مزمور 26:4). یعنی خداوندا با تو متحد شوم و تا ابد در آن اتحاد بمانم. واقعیتی که امروز و هر روز زندگی من باید انجام شود، به عنوان تربیتی برای آنچه که انشاءالله در تمام ایام ابدیت اجرا خواهد شد. زندگی ابدی در اتحاد صمیمانه با خدا .
بیشتر بخوانید:
.: دعا کنید، دعا کنید زندگی
کنید .: چرا ما هرگز نمی توانیم نماز را ترک کنیم؟
.: پنج دلیل برای نماز خواندن هر روز
.: وقتی میل به نماز را از دست می دهیم چه کنیم؟
چگونه دعا کنیم
همچنین باید به یاد داشته باشیم که اگر اول به آن فکر نکند، هیچ کس چیزی را درخواست نمی کند. درخواست لزوماً از عقل عبور می کند. بنابراین، بیش از هر چیز، نماز یک عمل عقلانی است نه اراده. شما نمی خواهید، چیزی را که فکر نمی کنید درخواست نمی کنید. پس جان دمشقی قدیس می‌گوید: «نماز صعود عقل به سوی خداست». و این که یک فعل عقلی یا با انگیزه عقل است، معلوم است، زیرا وقتی محبت از بین نرود، اراده ای برای دعا نیست.
بیایید مثالی بزنیم: این یک واقعیت روشنفکرانه است که روزانه هزاران تصادف رانندگی رخ می دهد. یکی از آنها فقط وقتی شروع به تأثیرگذاری و علاقه من می کند، به ویژه زمانی که شخصی که می شناسم درگیر تصادف باشد یا از طریق یکی از اعضای خانواده. از عقل معلوم، محبت یا اراده من نیز در موقعیت شروع به عمل می کند. در غیر این صورت، خود واقعیت برای من کاملاً بی تفاوت خواهد بود، یک دانش فکری صرف. همین طور اگر نماز متعلق به اراده نباشد، طبیعتاً و به خودی خود نباید اراده یا عدم اراده ایجاد کند. نماز حکم نمی کند و اراده هم نمی خواهد. اگر در نماز مزیتی را پیش بینی می کند یا قبلاً از نماز منفعت گرفته باشد، اراده دارد یا نه.

به نظر می رسد که این یک بحث کاملاً نظری است، اما از آن درک کنید، زیرا، در عمل، گاهی اوقات (یا به طور منظم) تمایلی به دعا کردن ندارید: مثل این است که بخواهید دو به علاوه دو را به چهار تبدیل کنید، یا اینکه مجموع مربع های پاهای مثلث قائم الزاویه برابر با مربع هیپوتانوس آن بود! هیچ کس احساس نمی کند که قضیه فیثاغورث درست است. و برعکس، این آرزوی من برای درست یا نادرست بودن نیست که آن را کمتر حقیقت می کند. برعکس، می توان گفت که امر عادی این است که در اموری که عقل بر آن حاکم است، اصلاً اراده نداشته باشیم. همچنین می توان این سؤال را مطرح کرد که دعای «با اراده» همواره انگیزه ای فراتر از تماس خالص و ضروری با خداست، یعنی تشخیص اینکه او منبع، دلیل و هدف وجودی ماست.

با خدا صحبت کن و به او نزدیک تر شو
بنابراین، در تعریف سنت توماس، دعا عبارت است از اعتلای ذهن به سوی خدا، ابتدا برای نزدیک شدن به او، سپس برای شناخت او به عنوان خدا، و بلافاصله برای ستایش او. بلکه درخواست چیزهایی که برای نجات ابدی ما ضروری است.

گرچه به سؤالی که انگیزه این مقاله بود، در مورد اینکه دعا چیست پاسخ داده شده است، اما قطعاً سؤالات دیگری مطرح می شود: اگر اراده برای نماز لازم نیست، چرا دعا کنیم؟ چه چیزهایی برای رستگاری لازم است؟ در مورد سایر «چیزهایی» که به آنها نیاز دارم و درخواست می کنم چطور؟ مگر نماز نمی خوانند، نمی توانم از خدا بخواهم؟

به این سؤالات و سؤالات دیگر در مقالات بعدی این مجموعه در مورد دعا پاسخ خواهیم داد. در حال حاضر به این فکر کنید: اگر دعا ارتقای ذهن به سوی خداست، آیا ما بخشی از زندگی خود را در آن گرفته ایم؟ یا سر ما مشغول چیزهای زمین است، در زندگی روزمره، پر از چیزهایی که می گذرند؟ ما با فکر کردن به چه چیزی زندگی می کنیم؟